BULUŞMA

Beni merak edenleriniz varmış, kuşlar söyledi; nihayetinde elçi onlar, zeval yok. O kuşlar size de şunu söyledi mi: Neden yazdığımı?

Yazmak... öyle çok da önemli bir meziyetmiş gibi anlatmayacağım, çünkü bu bir yaşam tarzı. Asıl soru burada bence şu; "neden yaşamın tarzı olsun ki yazmak?"  Bunu soranlarınız çıkar elbette. Hemen anlatayım; hayat.. aynen hayat, sadece bu. Tıpkı sizin bir şarkıda yok olmanız, bir diğerinde yeniden doğmanız gibi. Yahut güzel bir yemeği, sırf canınız istediği için binbir emekle yapıp, konuk ettiklerinizle birlikte yemeniz gibi. Sözün kısası, bazen isyandan, bazen aşktan, bazen de olanlardan; biraz sizden ve de benden, ama sonuçta hep bizden. Yazmak iyidir be, okuyanı olunca kuvvetli bir bağ da kuruluverir. Hem de bu şekilde, sadece yazıyla, sesler yokken; siz gibidir, o sesler sizin içinizdedir. İç sesinizin size fısıldaması gibi ya da "hah tam da böyle" dediğiniz bir cümle oluveririm. O vakit sizin goğsünüzdeki bir madalyon gibi duyarım kalbinizin sesini.  Siz okuyun, ben duyarım; içinizden geçeni hisseder kalbim.

Hiç yıldızlı bir gecede gökyüzüne bakıp, ardındaki büyüklüğe şükrünüz oldu mu? Herkesin vardır bir tanrısı, bazen Allah'tır adı, bazen evren, ama vardır mutlaka. Bazen kendisidir inandığı, adı her neyse ayakta tutanın; o inanç diridir, tektir ve sizi var eden. Bazen aynı şeyi doğaya bakıp hissederiz, muhteşemliğine ve dengesine hayran kalırız. O an, orada olmaktan şanslı hissedip, var oluşumuza minnettar oluruz. Bunu bir peygamber misali yaymak, o muhteşem hissi anlatmak isteriz. Bir yanardağdan lavın fışkırması gibi kuşatır bizi. İşte! Tam olarak bu misal, pay etme çabası. Senin gibi olanlara dokunma ve bunu sadece sözcüklerle yapmaya gayret. Karşıt olanlar da benden, onlar da aklıma bir ses, belki başka bir yol, bir yansıma. Güzel suretler hepsi, herkes ve sen.

Kadersel biraz yazmak, bazen yemin bozdurur, bazen haset edene "etme" dedirtir, bazen de güller döktürür. Bir tek şunu yapmaz: Kin barındırmaz; yazazarsın, dökülür gider...

Bir fotoğraf, bir kelimedir yazdıran; en çok da insandır malzemesi. Boya kutusu gibi insan; her renk, her marka, her cins boya. Bazısı sulu, bir başkası yağlı ve diğeri pastel. Çoktur bu yazıların kelimesi, virgülü, noktası.

Yazarsın destan olur, yazmazsın sır.  Destanı okumazlar üzülürsün, yazmasan da hiç olmaz. Ne yapacaksın? Yazacaksın, biraz cimrice, daha kıssadan hisseye yol. Ortada buluştuğun bir yol. 

Hisleri yazmak sonsuz, düşüncelerse biraz sansürlü. Edebiyat böyle ama. Sen benzetirsin, okuyan anlar, zaten asıl buluşma bu ya! Gizli saklı, yan evin arka bahçesinde buluşma. Adres ise hiç yok, bu da bir teşbihi beliğ; ustası anlasın biraz da, adresi bulur o.

Nihayetinde bir buluşma bu, hevesli, cazibeli, kısa süreli ve şık bir buluşma. Özenli giysiler, mis kokular ve de tebessümlerin, gözyaşlarının, hayretlerin olduğu bir buluşma. Her biri çok özel, çok sırdaş. Sözcükler birbiri ardına sıralanınca, güneşe giden gemi misali özgür de biraz; arada bir de olsa biraz da şımarık . Olsun varsın, çok gün batırdık, çok da güneşi selamladık birlikte.

Bir yolcuyum, atımın adımlarını sayamadığım. Saatimi yolda düşürdüm, eskiden. Zaman da yok yolumda bu sebepten. Yolum uzun, şimdilik orman yolu. Düşmeyeyim çöllere, o yüzden arada pusulaya bakışım. Düşersem çöllere, ne kum ne de kavuran sıcak değil çekindiğim, ah bir de kuma gizlenmiş yılanlar olmasa. Okyanusları geçeceğim ben, mavilikte olsun yolum diye. Hem, başka karalara gitmenin okyanustan gelince havası olmaz mı? Olur, olmaz mı? Güzel olur, mavi olur ve de derin. Derin demişken, sahi biz ne çok denk geldik oralarda. Sırrımızın şifresinin "evrimsel tezahürümüz" olduğunu anlamadı kimse. Yola devam o halde. ;)

E.E