YALIN AYAK

Yüzüne yansıyan mum ışığı ne de güzel aydınlatmıştı yüzünü. Ben, yüzüne  dalıp gittim, gülümseyerek. Bir süre, ama unutulmaz o süre, öylece görünce seni, ne de değerliydi, hiç unutmadım.

Bir şarkı açtın yavaşça ve elini uzattın nazikçe.

"Her şey seninle güzel yolda yürümek bile
Olmayacak düşlerin peşinde koşmak bile
Her şey seninle güzel bu toprak bu taş bile
İçimdeki bu korku gözümdeki yaş bile"

Bu dans değildi sadece, sen de bildin bunu. Bu dans, bir gizli mektup gibiydi. Belki duyduğumuz sözler Türkçe idi, ama anladığımız şey oldukça ulvi başkaca bir dildeydi, öyle ki, içimize işlemişti.

Yüzünü aydınlatan mum ışığınınsa sürprizleri bitmemişti. Biz, dans ettik; gölgemiz, dans etti. Biz, döndük; onlar da döndü. Biz, sarıldık; onlar da sarıldı. Işık, bu defa ikimizi sarmalamıştı. Duvardaki bizden büyük izler, duyduğumuz tüm sözcüklerin şahidi olmuştu. Nereden baksan gölgelerimiz, bizden evvel biliyordu bu gizli dili ve bizden önce mutluydular. Anladım ki onlar, gölgeden başka bir şeydi; duyduğumuzdan ötede, anladığımız her şeydi. Onlar suretsiz, gerçek benliğimizdi. 

Duvarda gördüğüm heyecanlı izde, birden, bir el yavaşça bıraktı kadının belini; sanki ruhlarımızı incitmekten çekinerek. O el, usulca erkeğin yüzüne karıştı, kayboldu. Anladım ki, yanağına süzülen damlaları uzaklaştırmıştı parmakları.

Omzundan kaldırıp başımı, yüzüne baktım ve gördüm nemli, gülümseyen, badem misali gözlerini. Ruhunun tüm güzelliğine bürünmüştü suretin. Nemli parmaklarını öptüm, kalbini öper gibi. Gölgelerse bütün olmuştu, bir ruhtaki iki beden misali. 

Işığın sürprizi gölgeler, ruhların aynasıymış o gece anladım. Anlaşmış ruhlar; bedensiz, yalın ayak, öylece sevgiye koşarlarmış.

E.E