FARKLILIKLARA RAĞMEN

 

En önden…

Bu yayın, benim için çok özel bir çalışma oldu. Yaşamda olma sebebim, canından can pay edenimle, annem ile birlikte ortak yayınımız oldu. Bu sebeptendir ki, yayında yer alan şiiri,  kapak görseli olan yağlıboya çalışması ayrıca farklılıklarla dolu sanat ruhu için sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum. İyi ki varsın annem, seni seviyorum.

 

Güç…

Güçlünün asıl gücü,  pay etmekten gelir. Gücün, güce kattığı en büyük güçtür, vermek! Bazen güçten payını alanlar, hele de emeksiz bir alışsa bu, gücün yörüngesinde kalır ve gün sayar. Kolladığı fırsat, onu avcı yapsa da, en küçük hatasında av olacağını bilir. Bu korku, günleri sayan paydaş için güce dikilen gözü, içten içe öfkeyle doldururken, gücü dağıtan sevgiyle veriyorsa bu payı, sardığı her yara, iyileşiyor sanır. Veren elin üstüne basma isteğinin iyileşecek bir tarafı yoktur. Bu yara kangren olur, verenin içini kanatırken, alan için iflah olmaz bir haldir.

Deniz, tek ve bütündü ilk oluşta. Dünyanın bir tarafı su bir tarafı karaydı. Denizin ilk ortağı karaydı. Aşk ile birleştiler, birbirlerinin içine dağıldılar önce.  Biri bir taraf, diğeri diğer taraf olmaktan vazgeçti. Birbirlerinin kuytusunda kayboldular. Bazen de açıkta bir yerde, el ele tutuştular. Böylece oluştu kıtalar, adalar. Dünya şen bir hal alırken, deniz dedi ki, yaşam vereyim, içimde bir yerlerde, kendime dair farklılıklarım olsun. Balıklara, istiridyelere, ahtapotlara, yosuna, yeşilliğe ev olsun, bedenim ve ruhumdan pay vereyim.

Kara dedi ki, benim özümden, kuruluğumdan, havayla olan dansımdan pay edeyim başka canlılara, kendime dair farklılıklarım olsun. Ormanlara, aslana, ceylana, yılana ve insana yaşam kaynağı olayım. Benim bedenim, ruhum ev olsun onlara.

Böylece denizle kara kendi içlerinde zenginleşirken, aşk dolu ruhları hiç ayrılmadı birbirlerinden; diğerinden farklı, birbirinden başka ama farklılıklara rağmen birlikte. Aşkı kutsadılar, aşkın özünü yarattılar. Deniz, karayı sarmalarken; kara, deniz için hep sürpriz doluydu. Umulmadık bir yerde, denizin tam içinden yükselir, selamlardı onu.

Kendi ruhlarından, bedenlerinden pay veren bu iki ortak, gün geldi paydaşlarından ihanete uğradı. İsyankar bir insan ağaçları kesti, bir başkası hayvanları katletti,  diğeri toprağı hunharca yok etti. Yetmedi, insan, denizi keşfetti, onu da kirletti, balıklara saldırdı ve ahtapotlara da. Sinirlendi kara, salladı kendini büyük gümbürtüyle, insan korktu ama olmadı, değişmedi.  Deniz öfkelendi, büyük dalgalar gönderdi, insan korktu ama yine olmadı. Böylece anladılar ki, eksik olan bir şey vardı. Belki de insanlık alfabesi eksikti, tekrar yazılmalıydı.

E.E

İNSANLIK ALFABESİ

Parçalanan denizin dalgasıydı,
Kıyıda salınan.
Güneş yüzüme basıyor,
Dağlıyor kanımı,
Var gücüyle.

İsyankar martıların kanatları
Gölgeliyor denizi.
Çoğalırken tutsak zaman
Martı özgürce yutuyor avını.

Denizin gözyaşı vuruyor sahile
Çığlığı yırtıyor günü.
Ağır kederler vurgunu yüreğine
Bir kez daha,
‘’Sus’’ diyor.

Medet umarken masmavi gözbebekleri,
İnsan denen yaratıktan.
Kucak açıyor dalgalar sahile
‘’Gel’’ diyor,
Kurtar beni martılardan.

Kara bulutlaşıyor, martının ak kanadı
Devrik, çatık bakıyor asi gözler.
İnsan bu; kişiliğin özü
‘’Dur’’ diyor hükmeden bakışıyla
Dalgalarla tek yürek
Karşı koyarken martıya.

İnsanlığın alfabesi belki de
Masmavi gözlerini açta dinle:
Sevin birbirinizi.
Martısız deniz var mı?
Denizsiz martı yaşar mı? Söyle.

Asuman Akın