SEHVEN SEVDİM SENİ

 

Gidiyor musun?

Nazlıydı yüreğim aslında, dik duruşuma bakma. Gitme desem, korkuyorum, “gideceğim” demenden. Herkes istediği gibi gitmelidir elbette, dur dememek lazım, biliyorum. Sonrasında kalamaz insan, gidiyorum demişse bir kez. Kalsa da kısa sürer biliyorum.

İncinmiş hissediyorum, gideceğini bilmeme rağmen. Gitme nedeninden inciniyorum, söylenmemiş sebeplerden. Söylenmemiş diye anlamadım da değil elbette. Bu denli anlayabiliyorsam seni, gitmeni, nedenlerini, bu gidişte bir anlaşılmamışlık yok mu? Keşke bir tek bunu, sadece bunu anlamasaydım. Birlikte olduğumuz her yeni gün, onlarca sebebe rağmen, bi gayret anlama çabası yerine, boş vermişliğini yaşamaktan yorgunum. Bu tek taraflılık hali, bu yalnızlık acıtıyor canımı. Her defasında gitme arzunun içinden taştığını görünce, anlaşılma arzumun öfkesi yükseliyor. Dahası anlama gayretinin yokluğu… İşte bu bitiriyor beni.

Sehven sevdim seni, biliyorum, ama sevdim. Evvelden bir tanışma bizimkisi. Bir düşünsene, tek taraflı yorgunluksa benimkisi, gidişin, hafifleten de bir bakıma. Belki, anlaşılmamaya başka bahaneler bulma, “uzakta da ondan” diyebilme lüksü. Ne tuhaf, bu lüksü veren gidişin, canımı yakıyor. Onca kalışlarımı düşününce bir de. Çünkü yüreğindeki yerimin, gayretsizliğine değer olduğunu görmek, çok ağır bir yük. Bu yük, beni yaşlandırıyor.

Sevdiğim, keşke ben, bana gönderdiğin ilk şarkıdaki gibi, sakin olsam; sen de, söz verdiğin gibi, yalın ayaklarınla, öyle kalabilseydin. Belki de orada, öylece sevmekten ibarettir, seni sevmek.

E.E