Yaşam Anlatır

Bugün çok sevdiğim bir can şu cümleyi kurdu: Bilmediğini birileri öğretmez,  yaşam anlatır.

Ben çok etkilendim bu cümleden. Önce, daha yüzeysel düşününce, "olur mu hiç, öğretmenler niye var mesela ya da insanlardan öğrendiğim onca şey ne olacak?" diye düşündüm.  Sonrasında ise haklı olduğunu anladım.

Çocuklara öğüt veririz, "koşma orada, düşersin" deriz. Hatta tutarız koşmasın diye. Çocuk ilk fırsatta orada yine koşar ve bilinen son; çocuk düşer! Kendi deneyimlemeyince sözün hükmü olmamıştır çünkü.

Hayat da kendi deneyimlediklerimiz ile anlam kazanıyor.  Çok mutlu da ediyor, tercihlerimiz ile, dersler de veriyor, hatalarımızla.

Kendi yaşadıklarımız, bizim; öğütler ise başkasının deneyimi.

Ne tuhaftır ki, en sevdiklerini koruyamıyorsun. Senin yaşadıkların yetmiyor bazen, anlatmak yetmiyor. Bir yaşanmışlık yetmiyor. Sen izleyen oluyorsun, diğeri aynı şeyleri yaşayan. "Ben de bu yollardan geçtim" demenin, çoğu zaman anlamı yoktur, yolu geçmekte olan için. Sadece yolu geçmiş olanı soğukkanlı tutar. Aynı yolu herkes kendi aşar ya da aşamaz.

Sanırım yaşam bir silsileli yol, herkes için, her defasında, kırmızı bir halı gibi seriliveriyor, ömür denilen süreçte.  Aynı parkuru herkes farklı algı ve tepkiyle geçiyor.  Kişiler kendi güçleri ile ya yeni yollara ulaşıyor ya da yolda pes ediyor.

Dünya,  milyarlarca insanı böyle bir yazılımla devridaim yapıyor.  Tek bir yaşam ise bu milyarlık insan sayısında küçücük bir istatistik oluşturuyor sadece. Yazılımsa, belirli dönemlerde güncelleniyor sanırım. Yüz otuz yıl önce at binmek için uygun olan yazılım,  şu anda arabadan bahsediyor. Deneyimlenen ise aslında yolun kendisi, at veya araba farketmiyor.

Yaşamda deneyimleri çok olan, bilge; olmayansa bilgeden akıl alan oluyor. Bilgeden akıl almayı istemek de hemen olmuyor, bu da deneyim istiyor. Kendi deneyimlerinden ders almayan, başkalarının tecrübesinden faydalanır mı hiç? Deneyime herhangi bir biçimde değer vermeyenler ise, aptal. 

Deneyimlerin farkında olarak yaşamanız dileğiyle...

E.E